Κορυφαίοι Χρήστες

Ο τελευταίος των Μοϊκανών από τον Alexandro Querevalu. Όποτε ακούω αυτό το ινδιάνικο τραγούδι συγκινούμαι πολύ. Ακούστε την αιώνια θλίψη, ακούστε τον παλιό πόνο. Αυτό το τραγούδι δεν είναι για λύπηση, αυτό το τραγούδι είναι μια κραυγή για την ελευθερία που δολοφονήθηκε και για το αίμα που απελευθερώθηκε, αυτό το τραγούδι κλαίει για τις στερήσεις και την καταπίεση. Είναι μια ειλικρινής αλλά και επώδυνη ιστορία, σαν να ήταν εφιάλτης, έπρεπε να ζήσουν μαζί της και να υποφέρουν για πάντα τα καθημερινά της δεινά. Τότε που η αδικία έγινε πολιτισμός, η γη κλάπηκε, οι παραδόσεις σβήστηκαν, τα κεφάλια κόπηκαν και τα πτώματα παραμορφώθηκαν. Το μόνο τους λάθος ήταν ότι «σεβάστηκαν» ένα προδοτικό χέρι πριν τους χαστουκίσει με απαράμιλλη βρωμιά. Ήθελαν «καθαρή» συνύπαρξη και διαπίστωσαν ότι η ανταποδοτική χάρη ήταν «καθαρή» γενοκτονία. Αυτό το μεγάλο σύμπαν μας έχει αναστατώσει με όλα τα ιδανικά του αποτελέσματα, αυτούς που θέλουν να διεκδικούν την καλοσύνη, την αγνότητα της καρδιάς και την αγάπη για το καλό. Δυστυχώς δεν είναι όλα τα κομμάτια του απαλλαγμένα από την αδικία, τη βία ή το κακό σε όλες τις μορφές του

Και κάτι από τον αγαπημένο μας Χρήστο Κυριαζή που έφυγε από την ζωή μόλις προχθές.