Σε συνέχεια της περιγραφής της (διαχρονικής) κατάστασης που βιώνουμε ως έθνος, αξίζει ν' αναφερθεί και η συνάντηση το 1988, μερικών από τους ογκόλιθους του ελληνικού τραγουδιού που απευθύνεται στοχευμένα στις καρδιές μας, χάρις στην αξεπέραστη ερμηνεία του μέγιστου Έλληνα λαϊκού τραγουδιστή Στέλιου Καζαντζίδη, συνοδευόμενου από την καταπληκτική σύνθεση του Σταμάτη Σπανουδάκη και το φανταστικό όσο και συγκινητικό ήχο από το κλαρίνο του Βασίλη Σαλέα, που ακόμη και οργανικό (ή πιό σωστά, ορχηστρικό) ν' ακουστεί, δεν γίνεται να μην συγκινηθεί όποιος νιώθει Έλληνας ή έζησε έντονα μέχρι τις αρχές του '90.